Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Ένας πάρα πολύ καλός προπονητής, ή «φαινόμενο»….?






Πέρασαν οι άγιες μέρες, σουβλίσαμε, φάγαμε, και σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στην καθημερινότητα μας. Μέσα σε αυτήν την πανδαισία αγώνων το διήμερο του τσαμπιολί είχαμε και την Ελληνική παραφωνία μας.


Γιάνεννα-ΠΑΟ, ημιτελικός κυπέλου σε λέει. Εσύ όμως που είσαι χρόνια φίλαθλος ξέρεις τι πρόκειται να παρακολουθήσεις. Πραγματικά είδαμε μια σούπα από τις λίγες. Οι παίκτες φαινόντουσαν βαριεστημένοι να το πω?, βαρυστομαχιασμένοι να το πω?, όπως και να τους αποκαλέσω η απόδοση τους, θύμιζε φιλικό αγώνα παλαιμάχων.

Φυσικά και τα παραπάνω δεν σημαίνουν κάτι για την αξία τους, όταν έχεις παρακολουθήσει μια ομάδα επι μια ολόκληρη σεζον, την ξέρεις πάνω κάτω. Αυτό το παιχνίδι δεν ήταν ούτε καμπανάκι, ούτε προσφέρεται για να ανησυχήσει κανέναν.

Αυτό που είδαμε ήταν το αναμενόμενο παιχνίδι, δηλαδή ένας τυπικός επαναληπτικός του 3-1 μετά από διακοπή πρωταθλήματος.

Φυσικό επακόλουθο λοιπόν είναι και να μην προσφέρεται και για ανάλυση. Το «καμπανάκι» το χτύπησα στο προηγούμενο κείμενο μου. Όλοι οι οπαδοί μας παίρνουν τις εφημερίδες που κάθε μέρα ξεφουρνίζουν ένα νέο όνομα για την λίστα του Αντωνίου (αυτή η λίστα πια είναι μεγαλύτερη και από της γιαγιάς μου όταν πάει στο σουπερμάρκετ), όλοι οι οπαδοί μας βγαίνουν στα ραδιόφωνα Απρίλη μήνα και συζητάνε για αυτές(μεταγραφές), όλοι πέφτουν στο τρυπάκι των διοικητικών.

Ας σταματήσει αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, την Κυριακή έχουμε ακόμα ένα παιχνίδι, το οποίο το χαρακτηρίζουμε φιέστα. Από κει λοιπόν που το κάθε παιχνίδι το λέγαμε τελικό τώρα το λέμε φιέστα…

Αφήστε που υπάρχει και η γνωστή κατάρα, που όποτε μαζεύει κόσμο το γήπεδο και ετοιμαζόμαστε για γιορτή γίνετε κηδεία.



Επειδή λοιπόν δεν έχω να γράψω κάτι πάνω στο ματς με τα Γιάννενα προτιμώ να γράψω κάτι για το τσου-λου.


Όλοι 2 μέρες τώρα βγαίνουν και προσκυνάνε τον Μέσσι. Συμφωνώ τεράστιο ταλέντο, και δηλώνω λάτρεις του από την πρώτη του χρονιά στην Μπαρτσελόνα. Όμως ας καταλάβουν κάποιοι πως έτσι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Η μπάρτσα δεν είναι η ομάδα του Μέσσι, ούτε χτίστηκε πάνω σε αυτόν.Χτίστηκε πάνω στον Τσάβι και στον Ινιέστα, δυο εκπληκτικούς παίκτες που είναι η αρχή και το τέλος αυτής. Αυτοί οι δυο κόβουν κάθε επίθεση των αντιπάλων και αυτοί ξεκινάνε κάθε δική τους. Πέρα από αυτό όμως, το πρώτο δεκάλεπτο που παρακολουθήσαμε στο πρώτο παιχνίδι μεταξύ Άρσεναλ και Μπάρτσελόνα, ήταν απλά ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ. Επί δέκα λεπτά η μπάρτσα έχανε την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη και στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα είχε 85% κατοχή.


Ας μου πει λοιπόν κάποιος αν ξεχώρισε έναν παίκτη σε εκείνο το διάστημα. Το μόνο που μένει χαραγμένο στο μυαλό είναι μια λέξη «Μπαρτσελόνα». Αυτή η ομάδα παίζει χρόνια το συγκεκριμένο 4-3-3 και με οποιουσδήποτε παίκτες και οποιοδήποτε “rotation” παίζει μπαλάρα. Δεν είναι τυχαίο που μπαίνουν τόσο εύκολα στην φιλοσοφία της ομάδος τα πιτσιρίκια( Μπόγια, Πέντρο).



Η Μπάρτσα παίζει ένα διαστημικό ποδόσφαιρο, το οποίο είναι προϊόν μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας και πλάνου ετών. Ο Μέσσι είναι απλά ένας φανταστικός παίκτης, δεν είναι βαρόμετρο για εκείνη, όπως ήταν ο Ρόνι, ο οποίος δεν είχε δίπλα του, Ινιέστα, Πικέ, Ιμπρα κλπ….


Για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του κείμενου, εμένα αυτό που με καίει είναι να δώ πως θα παραταχθεί η Ίντερ στους ημιτελικούς . Θεωρώ τον Ζοσέ τον καλύτερο προπονητή στην γη. Όμως αν καταφέρει και αποκλείσει την συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα με παίκτες στο κέντρο τύπου Μότα και Καμπίασο, τότε θα μιλάμε για «φαινόμενο»….

5 σχόλια:

BALADEUR είπε...

Μάγε καλησπέρα αδερφέ!
Καλά τα λες για Μπάρτσα!
Πλάνο και κορμός ετών!
Υποκλίνομαι στον Μέσι.
Είναι το 1ο βιολί σε μια πολύ μεγάλη ορχήστρα!

Θα διαφωνήσω στην σύγκριση με τον Ρόνι.
Πέραν του ότι τον θεωρώ καλύτερο, ο Ρόνι δεν ήταν βαρόμετρο!
Ο Ετό ήταν και δευτερευόντως αυτή η τεράστια προσωπικότητα που λέγεται Χένρικ Λάρσον.
Τ' ότι δεν έχει αναγνωρησιμότητα επιπέδου Ζιντάν ήταν επιλογή του.
Θέλω τελικό Ίντερ-Μπάγερν!!!

Μάγος είπε...

Καλησπέρα φίλε μπαλαντέρ, η αναφορά μου σε Μέσσι και Ρόνι δεν έχει να κάνει με την σύγκριση αυτων των 2. Απλα θέλω να κοπάσει αυτός ενθουσιασμός, προσπαθώ λοιπον να το επιτυχώ μέσω του παραδείγματος Ροναλντίνιο. Ότι λέγεται αυτες τις μέρες για τον ποκοπίκο λεγόταν πριν 2 χρόνια για τον Ρόνι. Μου την δίνει απίστευτη κάθε φορά μετα απο μια εκπληκτική εμφάνιση ενός μεγάλου παίκτη να τον λένε νεο Μαραντόνα, νέο Πελέ, νεο Μπεκενπάουερ...
Τώρα δεν πιστεύω ότι θεωρείς πως η προ τριετίας Μπάρτσα απο άποψη παικτών είχε καμια χέση με την φετινή. Το ότι θεωρώ τον Ροναλντίνιο βαρόμετρο στην τότε Μπαρτσελόνα πηγάζει απο το γεγονός πως σε κάθε ντέρμπι αυτος την ξελάσπωνε, όσο προσπαθώ να θυμηθώ όσα ματς είχα κατορθώσει να δω τότε.

Εγώ ήθελα τελικό Ίντερ-Μπάρτσα. Μουρίνιο vs dream team...

BALADEUR είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Αυτή η υπέρτατη βλακεία που το που ξεπεταχτεί κάποιο ταλέντο ν' αρχίζουμε συγκρίσεις. Μόνος κριτής ο χρόνος.

Τα ίδια έλεγα και τότε με τον Ρόνι στα ντουζένια του. Διαφωνώ όμως ως προς τον χαρακτηρισμό βαρόμετρο. Σ΄ όλα τα μεγάλα ματς, όταν έκαιγε η μπάλα, ήταν εξαφανισμένος!!!

Τον ίδιο τελικό ήθελα κι εγώ!!!

KANTHAR0S είπε...

Δεν χρειάζονται συγκρίσεις. Ο Μέσι είναι Μέσι. Άσχετα αν σε σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα ψάχνουμε να βρούμε τον κλώνο του.

Από κει και πέρα το σίγουρο είναι ότι ο Μουρίνιο θα παρατάξει ότι όπλο μπορεί, είτε λέγεται ξύλο, είτε λέγεται κόντρα, είτε λέγεται γκρίνια. Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον πως θα ανταποκριθεί η Μπάρτσα κι ο Πέπε σε αυτή την πρόκληση.

4minister είπε...

Προφανώς λόγω κάτάκτησης του Κατσαρολιού, οι φίλοι των Πρασινουά πανηγυρίζουν στα συντριβάνια και δεν γράφουν!

χοχοχο!