Ένας πάρα πολύ καλός προπονητής, ή «φαινόμενο»….?

Πέρασαν οι άγιες μέρες, σουβλίσαμε, φάγαμε, και σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στην καθημερινότητα μας. Μέσα σε αυτήν την πανδαισία αγώνων το διήμερο του τσαμπιολί είχαμε και την Ελληνική παραφωνία μας.

Γιάνεννα-ΠΑΟ, ημιτελικός κυπέλου σε λέει. Εσύ όμως που είσαι χρόνια φίλαθλος ξέρεις τι πρόκειται να παρακολουθήσεις. Πραγματικά είδαμε μια σούπα από τις λίγες. Οι παίκτες φαινόντουσαν βαριεστημένοι να το πω?, βαρυστομαχιασμένοι να το πω?, όπως και να τους αποκαλέσω η απόδοση τους, θύμιζε φιλικό αγώνα παλαιμάχων.

Φυσικά και τα παραπάνω δεν σημαίνουν κάτι για την αξία τους, όταν έχεις παρακολουθήσει μια ομάδα επι μια ολόκληρη σεζον, την ξέρεις πάνω κάτω. Αυτό το παιχνίδι δεν ήταν ούτε καμπανάκι, ούτε προσφέρεται για να ανησυχήσει κανέναν.

Αυτό που είδαμε ήταν το αναμενόμενο παιχνίδι, δηλαδή ένας τυπικός επαναληπτικός του 3-1 μετά από διακοπή πρωταθλήματος.

Φυσικό επακόλουθο λοιπόν είναι και να μην προσφέρεται και για ανάλυση. Το «καμπανάκι» το χτύπησα στο προηγούμενο κείμενο μου. Όλοι οι οπαδοί μας παίρνουν τις εφημερίδες που κάθε μέρα ξεφουρνίζουν ένα νέο όνομα για την λίστα του Αντωνίου (αυτή η λίστα πια είναι μεγαλύτερη και από της γιαγιάς μου όταν πάει στο σουπερμάρκετ), όλοι οι οπαδοί μας βγαίνουν στα ραδιόφωνα Απρίλη μήνα και συζητάνε για αυτές(μεταγραφές), όλοι πέφτουν στο τρυπάκι των διοικητικών.

Ας σταματήσει αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, την Κυριακή έχουμε ακόμα ένα παιχνίδι, το οποίο το χαρακτηρίζουμε φιέστα. Από κει λοιπόν που το κάθε παιχνίδι το λέγαμε τελικό τώρα το λέμε φιέστα…

Αφήστε που υπάρχει και η γνωστή κατάρα, που όποτε μαζεύει κόσμο το γήπεδο και ετοιμαζόμαστε για γιορτή γίνετε κηδεία.

Επειδή λοιπόν δεν έχω να γράψω κάτι πάνω στο ματς με τα Γιάννενα προτιμώ να γράψω κάτι για το τσου-λου.

Όλοι 2 μέρες τώρα βγαίνουν και προσκυνάνε τον Μέσσι. Συμφωνώ τεράστιο ταλέντο, και δηλώνω λάτρεις του από την πρώτη του χρονιά στην Μπαρτσελόνα. Όμως ας καταλάβουν κάποιοι πως έτσι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Η μπάρτσα δεν είναι η ομάδα του Μέσσι, ούτε χτίστηκε πάνω σε αυτόν.Χτίστηκε πάνω στον Τσάβι και στον Ινιέστα, δυο εκπληκτικούς παίκτες που είναι η αρχή και το τέλος αυτής. Αυτοί οι δυο κόβουν κάθε επίθεση των αντιπάλων και αυτοί ξεκινάνε κάθε δική τους. Πέρα από αυτό όμως, το πρώτο δεκάλεπτο που παρακολουθήσαμε στο πρώτο παιχνίδι μεταξύ Άρσεναλ και Μπάρτσελόνα, ήταν απλά ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ. Επί δέκα λεπτά η μπάρτσα έχανε την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη και στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα είχε 85% κατοχή.

Ας μου πει λοιπόν κάποιος αν ξεχώρισε έναν παίκτη σε εκείνο το διάστημα. Το μόνο που μένει χαραγμένο στο μυαλό είναι μια λέξη «Μπαρτσελόνα». Αυτή η ομάδα παίζει χρόνια το συγκεκριμένο 4-3-3 και με οποιουσδήποτε παίκτες και οποιοδήποτε “rotation” παίζει μπαλάρα. Δεν είναι τυχαίο που μπαίνουν τόσο εύκολα στην φιλοσοφία της ομάδος τα πιτσιρίκια( Μπόγια, Πέντρο).

Η Μπάρτσα παίζει ένα διαστημικό ποδόσφαιρο, το οποίο είναι προϊόν μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας και πλάνου ετών. Ο Μέσσι είναι απλά ένας φανταστικός παίκτης, δεν είναι βαρόμετρο για εκείνη, όπως ήταν ο Ρόνι, ο οποίος δεν είχε δίπλα του, Ινιέστα, Πικέ, Ιμπρα κλπ….

Για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του κείμενου, εμένα αυτό που με καίει είναι να δώ πως θα παραταχθεί η Ίντερ στους ημιτελικούς . Θεωρώ τον Ζοσέ τον καλύτερο προπονητή στην γη. Όμως αν καταφέρει και αποκλείσει την συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα με παίκτες στο κέντρο τύπου Μότα και Καμπίασο, τότε θα μιλάμε για «φαινόμενο»….