Περί φιέστας, αλλά και στησιμάτων…

Χθες όσοι βρέθηκαν αλλά και όσοι είδαν ξέρουν πως η φιέστα ήταν αυτό που λέμε «γεμάτη»!. Ούτε καμία Πιερίδη ούτε καμια Τάμτα έφερε ο φάδερ, και γενικά απέφυγε το καραγκιοζιλίκι.

Το βασικό αυτής της γιορτής όμως ήταν άλλο. Ήταν πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα πως η χθεσινή γιορτή αποτέλεσε σύνδεσμο του παλαιού με του νέου Παναθηναϊκού. Ήταν σημαντικό διότι, όταν είσαι στην φάπα από τον γαυρίκιο 13 χρόνια, ξεχνάει ο κόσμος πόση μεγάλη ομάδα υπήρξε ο ΠΑΟ και αμφιβάλει… όταν όμως χθες είδαν οι Πατεράδες όλους τους θρύλους του Παναθηναϊκού τους, τους έδειχναν με τόση χαρά στα παιδιά τους, δίνοντας και στα μικρά να καταλάβουν το μέγεθος αυτού του συλλόγου. Ήταν πραγματικά ευτύχημα η παρεύρεση τόσων πιτσιρικιών στο γήπεδο, ελπίζω η νέα γενιά να αποκτήσει άλλη νοοτροπία, και να ξεφύγει από την τόση μιζέρια που κουβαλά ο λάος του ΠΑΟ…

Στα αξιοσημείωτα της γιορτής τώρα, ο Παύλος λέει είπε πως δεν βρίσκει λόγω να ΜΗΝ είναι ενωμένος ο Παο. Σημαντικό. Ο Θανάσης απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο οπαδός είναι, πηγαίνοντας μπροστά από το πέταλο της 13 πραγματικά λυσσασμένος κρατώντας την κούπα…Κάτι επίσης σημαντικό που δεν γράφτηκε, η 13 δεν ξέχασε τον αγαπημένο μας Γιάννη Κυράστα. Το σύνθημα «η κούπα αυτή θα φτάσει στα άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα» τραγουδήθηκε αλλά δεν ακούστηκε...

Ακόμα δεν ξεχάστηκε ο Τέντας, το «Χενκ Τεν Κάτε οε οε οε» βγήκε από πολλά στόματα(είδες κύριε 4iminister!). Κάτι άλλο αξιοσημείωτο δεν νομίζω πως υπήρξε, πραγματικά όμως όταν είδα τις μπαλιές του Ζέκο, συνειδητοποίησα πόσο μας λείπει ένας τέτοιος παίκτης…

Φεύγω από την φιέστα και πάω στην Ευρώπη. Επειδή μόλις γίνετε ένα περίεργο αποτέλεσμα στην Ελλάδα, βγαίνουν όλοι οι ΑΡΔ αγανακτισμένοι και μας λένε πόσο υποανάπτυκτη ποδοσφαιρικά χώρα ήμαστε , ας δούμε λίγο δυο μεγάλα ματς που έκριναν τίτλους.

Λάτσιο-Ιντερ: σε περίπτωση γκέλας της Ιντερ η Ρόμα πέρναγε πρώτη στην βαθμολογία, και με δυο αγωνιστικές να παραμένουν δίχως ντέρμπι χριζόταν φαβορί για το σκουντέτο. Οι οπαδοί της Λάτσιο, κρέμασαν στην προπόνηση της ομάδος αφίσες με τον Τότι όπου χειρονομούσε στους Λατσιάλι στον πρώτο γύρο. Στο γήπεδο βρέθηκαν 30.000 άτομα, όπου όποτε έβγαινε η ομάδα τους στην επίθεση γιούχαραν. Ακόμα, όταν έβαλε τα γκολ η Ίντερ πανηγύρισαν σαν τα έβαλε η Λάτσιο… Για αυτό ο καλός μου Ζοσέ έφυγε για τα αποδυτήρια πριν λήξει το ημιχρόνιο…

Και επειδή θα μου πει κάποιος, έλα μωρέ Ιταλία είναι, una fatsa una ratsa…. Για να πάμε και στα Αγγλάκια.

Λιβερπουλ-Τσέλσι: η Τσέλσι ήθελε πάση θυσία την νίκη ώστε να καπαρώσει την πρώτη θέση για την τελευταία αγωνιστική και να είναι 99% πρωταθλήτρια. Η ανταγωνίστρια της Τσέλσι, Μαντσεστερ, έχει 18 πρωταθλήματα, όσα η Λίβερπουλ, λέτε η Λίβερπουύλιανς να άφηναν τους μισητούς Μαντσεστεριανούς να τους περνούσαν?.

Τελικά με μια μπαλιά του Τζέραρντ! Στον Ντρογκμπά η Τσέλσι άνοιξε το σκορ και πήρε σχετικά εύκολα την νίκη…

Τελικά πολλές ομάδες παίζουν για την Ιστορία τους. Το θέμα είναι τι προτάσσει η κάθε ιστορία κάθε ομάδος. Τέτοια παιχνίδια δίνονται για το καλό της ομάδος, και όχι για κάποια λεφτά….πρέπει κάποιοι να κατανοήσουν την διαφορά, και να μην μιλάνε για παντελώς αδιάφθορα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.