Το μήνυμα των οργανωμένων σε Παύλο…

2 σε ένα σήμερα το άρθρο του sportholic. Θα πούμε ένα δυο συμπεράσματα από το συλλαλητήριο, και θα πούμε και το ζουμί των δηλώσεων του Κάτε. Αυτά τραβάς όταν δεν έχεις αγωνιστική δράση και το σίριαλ «ποιος θα γίνει πρόεδρος»(σε παραλλαγή του εκατομμυριούχου ας πούμε) δεν έχει ουσιαστική εξέλιξη…

Την Παρασκευή που πέρασε είχαμε το συλλαλητήριο των οπαδών του ΠΑΟ υπέρ της παραμονής Πατέρα και κατά του Τζιγγερ. Επειδή όλοι οι μέτοχοι έλειπαν και οι απουσίες τους καλύφθηκαν από εκπρόσωπους, αναμενόμενο ήταν να μην έχουμε καμία εξέλιξη στο θέμα της προεδρίας.

Όμως έχουμε δυο συμπεράσματα. Πλέον οι οργανωμένοι πήραν έμμεσα θέση για ότι φαίνεται να έχει πράξει ο Παύλος ή καλύτερα από ότι φαίνεται πως ΘΑ πράξει. Και εξηγούμαι. Το κυρίαρχο πανό στην συγκέντρωση έγραφε «συμμαχία με τον διάολο σημαίνει προδοσία», ακόμα όταν βγήκε ο Θανάσης να κάνει δηλώσεις δέχτηκε απειλές για τον ανιψιό του και ακούστηκε το σύνθημα «όποιος μας προδώσει θα το μετανιώσει». Το όλο θέμα από το πανί μέχρι το σύνθημα είναι πασιφανές πως αφορά τον Παύλο, είναι σαν να του λένε «Παύλο ξέρουμε πως συμμάχησες με τον Τζιγγερ και για μας αν δεν αλλάξεις πλευρά θα θεωρείσαι προδότης». Και οι οργανωμένοι τίποτα χαζά δεν είναι, ξέρουν πως η μεγαλύτερη έγνοια του Παυλίτου είναι η υστεροφημία του. Οπότε σε περίπτωση που βγει προδότης πάνε στον βρόντο 30 χρόνια προσφοράς και εκείνος δεν θα το αντέξει. Ο κόσμος ξεχνάει εύκολα αλλά ταυτόχρονα για κάθε Παναθηναϊκό αυτό που έγραφε το πανί ισχύει.

Βίντεο

Πάμε και σε κάτι άλλο που έχει ζουμί. Και αναφέρομαι στις δηλώσεις του Κάτε και πιο συγκεκριμένα στο part 2. Όπου εγώ φίλε αναγνώστη για να δεις πόσο σε σκέφτομαι σε βγάζω από τον κόπο να διαβάσεις την «συνέντευξη ποταμό»(όπως την αποκαλούν) και σου παραθέτω ότι περιέχει η ταμπακιέρα…

1) “Ελληνικά δεν ξέρω αλλά κόβει το μάτι μου, καταλαβαίνω. Ο Αντωνίου έλεγε τα πάντα σε δύο εφημερίδες, τη Sportday και την Εξέδρα, για να εξασφαλίσει την εύνοιά τους. Εκεί ήξερε να τηλεφωνεί…”

Μας λέει λοιπόν ο Κάτες, (αφου πιο πάνω είπε πως ρουφιάνος δεν υπήρξε ποτέ ο Γκούμας) πως ο Αντωνιού έδινε τα πάντα στις παραπάνω εφημερίδες. Και ρωτάω εγώ το έκανε όταν ήταν υπό τον Τζίγγερ ή και αργότερα όπου έκανε αλλαγή πλεύσης?...

2)Για Σειταρίδη : « Όπως μου είχε πει ο κ. Πατέρας τον πήραμε σχεδόν τζάμπα γιατί είχε μεσολαβήσει ο κ. Πιλάβιος για να βρει ομάδα ενόψει Μουντιάλ."

Να που μας τον φορτώσαν τον Μυκονιάτη λοιπόν, και ρωτάω πάλι εγώ, μήπως το φόρτωμα του Πιλάβιου είναι ενδεικτικό του πόσο καλή σχέση είχε φέτος ο Φαδερ με Ε.Π.Ο και σουπερλίγκες?...

3)Για κάρα κατσουρ: “Μαζί με τον Καραγκούνη είναι οι τυπικοί Έλληνες παίκτες. Θέλουν να τα ελέγχουν όλα. Ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, τα πάντά"

Πλέον αυτό που γράφαμε όλη την χρονιά πως ο Νιόπλιας έκανε την Π@παρα και άφησε αυτούς τους δυο να του κάνουν κουμάντο αποδεικνύεται?...

Τέλος σήμερα έχει το μπασκετάκι όπου βλέπω να την κάνουμε την διπλούρα και την Τετάρτη να ήμαστε κουπάτοι ως άλλοι Λουμίδηδες. Αν οι παίκτες του γαυρίκιου έπαιζαν φοβισμένοι στο Ο.Α.Κ.Α σήμερα στο γήπεδο τους όπου θα πρέπει να κερδίσουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και ξέροντας πως αν στραβώσει κάτι 20.000 άτομα θα τους βρίζουν πόσο τρομοκρατημένοι θα είναι?....

Το ηχητικό του Θεοδωρίδη.....

αν και τα καλύτερα φαίνονται κομμένα..

part 1

part 2

part 3

part 4

για όποιον βαριέται να τα ακούσει τα σημαντικά στοιχεία που περιέχουν είναι :

1)Λεμονής ντόπαρε παίκτες και για αυτό ο Τζόλε είχε δηλώσει πως " νόμιζα θα πέθενα στο γήπεδο"

2)Αναφέρει πως ο Ολυμπιακός έχει χάσει όλη την δύναμη του σε όλα τα πόστα και γίνετε προσπάθεια ανάκτησης παλαιών "δικών τους" διαιτητών.

3)Αναφέρει την Θύρα 7 ως νταβατζήδες και πως γλύφουν τον Μαρινάκη ώστε αν άρει την Π.Α.Ε να έχουν ρόλο όπως επί Κόκκαλη

Κουιζ: Σε πόσο καιρό θα έχει θαφτεί?

Πάθος ε?ΝΑ

Μας ζάλισαν. Ναι κύριοι, όλη την χρονιά κουράστηκα να ακούω τους παίκτες του Ολυμπιακού για το πόσο θέλουν αυτό το πρωτάθλημα. Μα να τους ρωτάνε «πως βλέπετε το final four?» και να απαντάνε «έχουμε πίστη ΑΛΛΑ θέλουμε πολύ το πρωτάθλημα». Από την άλλη πλευρά φέτος όσο ποτέ άλλοτε, να ρωτάνε τους παίκτες μας το γραφικό «έχετε πάρει τόσα πρωταθλήματα νιώθετε κορεσμένοι?».

Ποια ομάδα ήταν πιο διψασμένη νομίζω φάνηκε και με το παραπάνω. Και είναι λογικό, όταν έχεις συνηθίσει να τα παίρνεις όλα και να σε λένε αυτοκράτορα, και χάνεις το κύπελλο αλλά δεν πας και final four τσαντίζεσαι. Ε αυτήν την τσαντίλα την πλήρωσε ο Μπαναώτης και η ομάδα του.

Μπήκαμε με το δεξί στους τελικούς λοιπόν, και με λίγο παραπάνω αβανταζ από το 1-0 όπου φαίνεται. Διότι όταν νικάς με 20 πόντους διαφορά αποκτάς και ένα μεγάλο ψυχολογικό πλεονέκτημα.

Στα αγωνιστικά τώρα, έχω πει μπασκετικές αναλύσεις δεν κάνω, διότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, και δεν θέλω να γίνω σαν τους ΑΡΔ που κάθε Μάη γράφουν ΚΑΙ για μπάσκετ. Όπως έγραφα στο pre-match άρθρο, στον τελικό κυπέλλου κάτι χέρια τρέμανε από τα 6.25. Ε σήμερα όχι απλά τρέμανε (φυσικά εννοώ το άγχος του κομπλεξ) αλλά αν τους έδινες shaker σου έφτιαχναν φραπέ!. Άκου 0/23, αυτό δεν έχει ματαξαναγίνει. Ο αφάνας κάτι παραπάνω από ανύπαρκτος, στοίχισε πολύ η κακή του απόδοση στον γαυρίκιο. Αντίθετα Μπουρούσης, Κλέιζα κράτησαν σε ένα επίπεδο την ομάδα. Η διαφορά σε αυτούς που κάθονται στο έπιπλο είναι μεγάλη, και ο Γιαννάκης ακόμη μια φορά δεν έφερε το ματς εκεί που θα ήθελε. Όπως ο Βουγιόσεβιτς στον ημιτελικό της Βρωλίγκας ήθελε το ματς σε χαμηλό σκορ για να μην τρέξει ο Ολυμπιακός το κατάφερε, έτσι και ο Ζοτς ήξερε πως το όπλο είναι η άμυνα και κράτησε το παιχνίδι «στα φτωχά».

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο, το μπασκετάκι μας μπόλιασε με χαρά ακόμη μια φορά μες την ποδοσφαιρική μιζέρια μας…

Είναι η μοίρα του…

Είναι η μοίρα λοιπόν του μπασκετικού Παναθηναϊκού, να κάνει τον κόσμο ευτυχισμένο ή έστω να ξεχνιέται προσωρινά από τον αρρώστια της μπάλας.

Σε μια εβδομάδα όπου τα μπλογκς τα φόρα και τα ραδιόφωνα έχουν πάρει φωτιά από εξοργισμένους Παναθηναϊκούς, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε σεναριογράφοι, έρχεται τώρα το μπασκετάκι να τους βγάλει από αυτό το τριπάκι.

Είναι άδικο το ξέρω. Λογικό όμως δεν είναι?,ποιο?, το ότι οι οπαδοί του μπασκετ ή των άλλων αθλημάτων να είναι «δανεικοί» από την μπάλα. Αυτός είναι ο λόγος που στο Ρέντη φέτος στους τελικούς βλέπαμε ιπτάμενες βίδες, όπου πέρυσι στους τελικούς στο μπάσκετ είδαμε αεροβόλο στο Ο.Α.Κ.Α.

Ήθελα να γράψω για την «πολυμετοχιάδα», αλλά είμαι και μπουχτισμένος και εκνευρισμένος, και δεν είχα καμία όρεξη.

Τόσα χρόνια του έκανε πλάκα ο Κόκκαλης στο παρασκήνιο αλλά κατάφερε τώρα και έβαλε τον Βγενό στα σχοινιά…Ημαρτον…τι να πείς…

Λοιπόν, εύχομαι σήμερα να κάνουμε το 1-0 στους τελικούς και να πάρουμε το προβάδισμα. Αλλά ας δούμε πως έχουν τα πράγματα. Φυσικά δεν θα αναλύσω μπασκετικά συστήματα, όπως κάνουν κάτι δημοσιογράφοι όπου μόλις πλησιάζουν οι τελικοί ξαφνικά γίνονται γνώστες του αθλήματος.

Ο Ολυμπιακός φέτος έχει καλύτερο ρόστερ. Το απέδειξε, στους 2 από τους 3 στόχους του έφτασε όσο ψηλότερα μπορούσε. Το κύπελλο το πήρε εναντίον του ΠΑΟ και ήταν αρκετά καλύτερος, αλλά έτρεμαν κάτι χεράκια από άγχος (φόβο ίσως) προς το τέλος του παιχνιδιού και πήγε να το χάσει. Στην ευρωλίγκα έφτασε στον τελικό (ναι οκ με εύκολες κληρώσεις) και έχασε από την φετινή ανίκητη Μπαρτσα. Ακόμα όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό στο κλειστό η διαφορά ήταν κάτω των δέκα πόντων, και ο γαυρίκιος έπαιζε χωρίς Μπορούση Κλέιζα, ενώ οι Νίκολας, Διαμαντίδη,Σπανούλη είχαν 20+ πόντους για τον ΠΑΟ . Τώρα η διαφορά ποιότητας του ανθρώπου που κάθεται στο έπιπλο(πάγκος), συν την έδρα ίσως να ισοσταθμίζουν την διαφορά των ροστερ.

Το άγχος σήμερα το έχουν οι κόκκινοι, διότι ξέρουν καλά οι αυγουλομάτηδες πως αν δεν το σηκώσουν ούτε με 35 μύρια μπατζετ θα φωνάζει ο μπαμπάς…

Ξέρω πως το μπασκετ του ΠΑΟ το αγαπάει αρκετός κόσμος και το σέβεται παρότι είναι ποδοσφαιρόφιλος. Ελπίζω σήμερα αν στραβώσει το ματσάκι ο κόσμος να μην βγάλει τα νεύρα που του φόρτωσε η μπάλα, αλλα να χειροκροτήσει την ομάδα όπως μετά τον αποκλεισμό από το Μαρούσι.

Όπως είχα γράψει τότε( μετά από τον αποκλεισμό από Μαρούσι ), στεναχωριέσαι για κάτι όταν είσαι δεμένος μαζί του. Σήμερα σε περίπτωση ήττας θα στεναχωρηθώ διότι το μπασκετάκι με κράτησε επι Τζιγγερισμού, στην μπάλα όμως τσαντίζομαι με τις εξελίξεις διότι δεν βλέπω κάτι το οποίο να είμαι δεμένος μαζι του.

Ο αναμενόμενος επίλογος…

Ε λογικό δεν ήταν?, ναι ήταν και παρά ήταν. Αναφέρομαι βέβαια στον τελικό του τσαμπιολί, όταν έχεις αποκλείσει τις δυο καλύτερες ομάδες της χρονιάς(Μπάρτσα Τσέλσι) επάξια, το αναμενόμενο φινάλε είναι να σηκώσεις και το κατσαρόλι. Είχα γράψει πως αν αυτή η Ίντερ απέκλειε την μπάρτσα τότε ο Ζοσέ θα ήταν προπονητής φαινόμενο, έτσι και έγινε. Από προχθές όμως υπάρχει ακόμα ένας λόγος να τον θεωρώ φαινόμενο. Κατάφερε και έκανε την Looser Ίντερ σε Winner, και τον Μορράτι από αιώνιο κορόιδο, ιδιοκτήτη της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Έτσι λοιπόν ξεκινάει από ότι φαίνεται νέα περιπέτεια για τον καλό μας Ζοσέ. Να ξανακάνει ποδοσφαιρική ομάδα το τσίρκο της Μαδρίτης, και να εκθρονίσει την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας( Μπάρτσα). Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, το να κάνει αυτό που λένε τα bold γράμματα στην πρώτη παράγραφο, σίγουρα ήταν εξίσου Difficult. Θα μου πεις τώρα και πως είσαι τόσο σίγουρος πως θα πάει στην «βασίλισσα»?, ε μόνο που δεν έχει πάει να υπογράψει μόνος του, και πιστεύω πως ο Πέρεθ θέλει να ακολουθήσει την συνταγή Μοράτι ώστε να μην ξαναδεί επενδύσεις 200 μυρίων να μην φτουράνε.

Για την Μπάγερν τώρα, διαθέτει έναν πολύ καλό προπονητή, όπου ήταν παλιός δάσκαλος του Ζοσέ (που επιτέλους τον ευχαρίστησε ο Μουρίνιο), επίσης ένα πολύ καλό υλικό όμως όχι τόσο καλό για να βρίσκεται στον τελικό της Μαδρίτης (το παραδέχτηκε και ο κοκκινομαγουλής Φαν Χάαλ).

Άλλωστε κανείς δεν ξέχασε το γκολ ενάντια στην Φιορεντίνα που έκανε το 2-1 (3 μέτρα offside), και επίσης πως στο Old Trafford όταν η United έπαιζε με έντεκα είχε βάλει στα δίχτυα τους Βαυαρούς.

Έτσι λοιπόν η Ίντερ ήταν ένα επίπεδο πάνω από τους Γερμανούς χωρίς τον Ριμπερί.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, δεν ήταν κάποιος τελικός που θα μείνει αξέχαστος, αλλά ούτε και ματς που είναι για να μασάς και φτύνεις. Η Ίντερ εκμεταλλεύτηκε πως τα σέντερ μπακ της Μπαγερν δεν στρίβουν, και το γεγονός πως η Μπαγερν παίζει χωρίς καθαρό αμυντικό χαφ, και με ένα συνεχές κάθετο ποδόσφαιρο πέτυχε δυο μπαλάκια. Πραγματικά οι Μιλανέζοι δεν θυμάμαι να έκαναν πλαγιοκόπηση ούτε για να δουν πως είναι ο ασβέστης του γηπέδου. Η Μπάγερν χωρίς τον Ριμπερί έγινε μονοδιάστατη, βλέπαμε έναν Ρομπεν να προσπαθεί να ντριμπλάρει προς τα μέσα αλλά να πέφτει πάνω στα αμυντικά χαφ της Ίντερ, αυτή ήταν η συνεχείς εικόνα του παιχνιδιού της.

Τέλος ο Φαν Χάαλ βγήκε αληθινός όταν είπε πως εγώ παίζω πρώτα για το κοινό ενώ ο Μουρίνιο μόνο για να κερδίζει. Οι γερμανοί κατέβηκαν με ποδοσφαιρική αφέλεια προσπαθώντας να κάνουν παιχνίδι (κατοχή 70-30), ενώ αυτό το παιχνίδι είναι βούτυρο στο ψωμί της φετινής Ίντερ όπως έδειξε στο Μεάτσα με την Μπαρτσα και στο Σταμφορντ Μπριτζ με την Τσέλσι.

Το όραμα του βγένου υλοποιείται...

Μέσα σε όλο το δούλεμα που πέφτει στον γαύρο για την πέμπτη θέση, και στον απόηχο των ξεκατινιασμάτων των πολυμετοχικών, έφτασα σε ένα τρομερό συμπέρασμα.
Θυμάστε τότε που ο Βγενό που με την ΠΕΚ είχε πει "ονειρεύομαι να δω μια μέρα την derby και την Πράσινη ενωμένες"?...
Ε λοιπόν έφτασε η στιγμή που ονειρευόταν ο Mr.Mig,

παραθέτω τα πρωτοσέλιδα των δυο εφημερίδων να δείτε τι τρομερή ταύτιση υπάρχει!

χαχαχα.....Να γελάσουμε και λίγο μες την μιζέρια μας!

Ένα λαυράκι, μια προσέγγιση, και λίγο γαύρος…

Μιας και ουσιαστική επικαιρότητα δεν υπάρχει, επέλεξα τρία τέσσερα μικρά συμπεράσματα που μου προκύπτουν βάσει του ότι διαβάζω από τα αθλητικά sites , ή ακούω από ρεπόρτερς κλπ.

Χθες η goal φιλοξενούσε συνέντευξη του καλού μας αργεντινού μαλλιά, και όπως την διάβαζα για να περάσει η ώρα, ψάρεψα ένα καλό θεματάκι το οποίο προκύπτει από λεγόμενα του. Καταρχάς περιττό να πω πως όσα έλεγε τα έχει ξαναπεί δεκάδες φορές, δηλαδή η κλασσική συνέντευξη Λέτο : «τι καλά που ήρθα εδώ, και έφυγα από το παλιόλίμανο». Στο θέμα μας, σε ερώτηση που του γίνεται για το τι έχει να πει για τον Νίνη απαντάει « τον θεωρώ τον καλύτερο παίκτη στην Ελλάδα, αλλά δεν ξεκινάει πάντα βασικός!».

Άρα κάτι δημοσιεύματα που μιλούσαν για τσακωμούς Κάρα-Λέτο, είχαν υπόσταση. Είναι λοιπόν φανερό πως πέρα από τους οπαδούς ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες είναι ενοχλημένοι με την συμπεριφορά του Νιόπλια στον Γκούνη σε σχέση με τους άλλους παίκτες.

Για τα διοικητικά φήμες πάνε φήμες έρχονται. Το Gazzeta.gr μόλις έβγαλε πως αυτήν την στιγμή σύμφωνα με πληροφορίες του βρίσκονται σε συνάντηση Τζίγγερ-Πατέρας.

(Κάτω δεξιά τα γραφόμενα του Δημητράκη περί Πατέρα),

Πέρα αυτών θυμηθείτε το πρωτοσέλιδο που "αποκάλυπτε" πως Πατέρας Βγενό ετοιμάζονται να πάρουν την Π.Α.Ε, και αφού διαψεύδουν το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, τους κοροϊδεύει η ίδια εφημερίδα πάνω δεξιά στο επόμενο πρωτοσέλιδο της λέγοντας" αν δεν μπορείτε να βάλετε 50 εκ.ευρώ πως μιλάτε για τρείς Σισσέ!!!"

Χωρίς να έχω καμιά ειδική πληροφορία, διαβάζοντας τα γραφόμενα του Δημητράκη (Πρασινοφρουρός), περί Πατέρα καταλαβαίνω πως ο Φάδερ πάει να τα βρει με τον Ραλίστα. Έγραφα εδώ πως όλα αυτά της Πράσινης που πάει να φέρει διχόνοια στα διοικητικά ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαία, διαφαίνεται πως οι αφοί ενοχλούνται από την επικείμενη γεφύρωση της σχέσης Φάδερ-Ραλίστα. Η απαξίωση και οι μπηχτές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο οπισθόφυλλο της Πράσινης, καθόλου τυχαίες δεν είναι αυτόν τον καιρό, άρα το έχουν μυριστεί πως οι δυο πάνε να τα βρούνε και δεν το γουστάρουνε αυτό οι Γιαννακοπουλέοι…

Τώρα αν αυτή η συμφιλίωση ΑΝ γίνει θα μας βγει σε καλό δεν το ξέρω…

Και μιας και αυτόν τον καιρό όλοι οι γαύροι τρώγονται-κλαίγονται-αγωνιούν και μας έχουν φάει το κεφάλι στα ραδιόφωνα οι ρεπόρτερς και οι οπαδοί που βγαίνουν, παραθέτω ένα κείμενου του Κώστα Καίσαρη, που κάνει μια πολύ καλή ανάλυση του ότι είναι παράλογη η συμπεριφορά των οπαδών του Ολυμπιακού για την κατάσταση την τωρινή.

http://kaisaris.yooblog.gr/2010/05/17/177/

Δυο δρόμοι για την μπάλα με την νέα οικονομική κατάσταση

Κάνω τον τελευταίο καιρό όπως είναι λογικό πολλές σκέψεις για την μελλοντική κατάσταση της Ελλάδος. Κάποιες από αυτές αφορούν και την μπάλα, όσων αφορά την τροπή που θα πάρει μετά την «κρίση», τα μέτρα, το ΔΝΤ και όλα αυτά.

Το λογικό είναι πως το μέλλον της θα να είναι δυσοίωνο. Διότι στην Ελλάδα λεφτά δαπανήθηκαν με το τσουβάλι στο ποδόσφαιρο όταν το ίδιο γινόταν και στην κοινωνία.

Και εννοώ την χρονιά του 2000, που ετοιμάζαμε τους πανάκριβους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου το χρηματιστήριο «μοίραζε» λεφτά, όπου η Ελλάδιτσα ετοιμαζόταν να μπει και στην ΟΝΕ!. Τότε λοιπόν οι ομάδες του ΠΟΚ γίναν πραγματικά ισχυρές βάσει ρόστερ.

Ολυμπιακός φέρνει : Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ, Ζετερμπεργκ!

Παναθηναϊκός φέρνει : Πάουλο Σούζα, Μιχάλη Κωσταντίνου ( η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή μέχρι σήμερα)

Η ΑΕΚ είχε την Εθνική Ελλάδος στο ρόστερ: Ατματζίδη, Κασάπη Γεωργάτο, Καψή, Κατσουράνη, Ζαγοράκη, Τσάρτα, Νικολαίδη.

Εύκολα λοιπόν γίνεται αντιληπτό πως όταν τα λεφτά βγαίνουν εύκολα, εύκολα σπαταλιούνται, για αυτό και η μπαλίτσα πήρε την πάνω βόλτα… βάσει λοιπόν του ίδιου συλλογισμού πλέον που τα λεφτά βγαίνουν δύσκολα, πολύ πιο δύσκολα θα σπαταλιούνται άρα και στο ποδόσφαιρο θα στερέψει η κάνουλα.

Όμως υπάρχει και ο αντίλογος στον παραπάνω συλλογισμό. Πάντα το θέαμα, και συχνά το ποδόσφαιρο λόγω του ότι αποτελεί μέσω διασκέδασης των μαζών, χρησιμοποιούταν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης σε προβληματικές κοινωνίες. Κάτι αντίστοιχο γινόταν και στην χούντα , όπου ποδοσφαιρικά υπήρχε μεγάλη άνοδος, λόγω προσέλευσης μεγάλων παικτών και ευρωπαϊκών διακρίσεων (Γούεμπλει).

Άρα μήπως για αποκλιμάκωση της καταστάσεως δούμε πάλι διακρίσεις (έρχεται και Μουντιάλ), και τελικά δεν στερέψει ο κάνουλα στην μπαλίτσα?...

Απίστευτο και όμως Παναθηναϊκό…

Ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο που θα υμνεί τους παίκτες της ομάδας βόλλευ

του Παναθηναϊκού. Βλέποντας την έκβαση του 3^ου σετ, αυτήν την ιστορική ανατροπή

των 12 πόντων που αμφιβάλω αν έχει ξαναγίνει, ήμουν σίγουρος πως θα έδινε τρομερή ψυχολογική ώθηση στους παίκτες μας και θα έπαιρναν παραμάζωμα την παρέα του Μίλκοβιτς. Έλα όμως που το επόμενο σετ το έχασαν σχετικά εύκολα. Και φτάνει το tai-break, και μου παίρνανε άσχημες σκέψεις, ναι εδώ μέσα έχω αποκαλέσει αυτήν την ομάδα λουζερ, αν και με διέψευσε στον τελικό κυπέλου…

το 5^ο σετ έγινε προσωπική μονομαχία των Αγκάμεζ-Μιλκοβιτς με τον τελευταίο να υπερνικά, όχι τον Λίμπερμαν αλλά την κακή επιλογή του Ζαγκουμνι να επιλέξει τον Σαμικά σε μια κομβική επίθεση, αλλά και κάποιες λάθος υποδοχές…

Συγχαρητήρια πάντως στην ομάδα που το πάλεψε παρά τις απουσίες των Χριστοφιδέλη, Πανταλέοντα…

Δυστυχώς το πρωτάθλημα φαίνεται να έχει χαθεί, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνουν το διπλό στου Ρέντη. Όμως είναι μια ευκαιρία να αποδείξουν πως έχουν μέταλλο…

Συγχαρητήρια στον κόσμο που γέμισε Δευτεριάτικα την Γλυφάδα…

Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά…

Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κάποιος, υπάρχει καιρό τώρα μια ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς του Γκόντζου προς τους αφούς Γιαννακόπουλους. Τι εννοώ αλλαγή, εννοώ πως από εκεί που ούτε τους ανέφερε, ξαφνικά στις εκπομπές του λέει πως δεν τον νοιάζει αν θα μείνει ο Πατέρας, αλλά αν θα μείνουν οι αφοί. Ξαφνικά βγάζει εξώφυλλα προστασίας προς αυτούς, και 2 φορές έχει αφιερώσει όλο το game over(η στήλη του) για πάρτη τους. Και για όσους δεν γνωρίζουν Γκόντος= φερέφωνο Τζίγγερ άρα εύκολα καταλαβαίνουμε πως οι απόψεις του Γκόντζου είναι προϊόν του ραλλίστα, άρα αυτές οι φήμες περί ένωσης Γιαννακοπουλέων και Γιαννάκη μήπως παίρνουν μια υπόσταση?

Πάμε παρακάτω…Ξέρουμε πως η πράσινη ανήκει στον Δ. Γιαννακόπουλο, γιο του Παύλου. Οι λίγο πιο ψαγμένοι ξέρουν πως ο γραφών του οπισθόφυλλου της Πράσινης (aka Πρασινοφρουρός) είναι ο Δημητράκης. Μας διαβεβαίωνε λοιπόν ο Πρασινοφρουρός μετά την κατάκτηση του double, πως όσοι ονειρεύονται διοικητικές κόντρες θα μείνουν με την όρεξη. Έλα όμως που μας τα γυρνάει και ο Δημήτρης σαν τον Γκόντζο. Ξαφνικά απολύει τον Βασιλαρά (Βασιλαράς για Πράσινη σχεδόν ότι Νικολακόπουλος για Φως), και όπως υποστήριξε ο ίδιος ο Βασιλαράς ο λόγος αποπομπής του ήταν πως ο ίδιος στήριζε τον Πατέρα.

Η φήμη πως οι αφοί θέλουν την προεδρία (ο Παύλος βασικά) ώστε αργότερα να μπει ο Δημητράκης ως πρόεδρας, υπήρχε καιρό, σε αυτήν την φήμη βασιζόταν και η άλλη η οποία έλεγε πως οι αφοί θα συμμαχήσουν με τον ραλίστα ώστε να διώξουν τον φαδερ. Οι αλλαγές των στάσεων του Γκόντζου και του Πρασινοφρουρού, μήπως προμηνύουν αυτά τα οποία λέγαμε τόσο καιρό?, ότι το καλοκαίρι οι δυο πλευρές θα έρθουν σε μετωπική?... είπαμε όπου Γκόντζος βάζουμε Τζιγγερ και φυσικά όπου Πρασινοφρουρός Δ. Γιαννακόπουλος, δηλαδή γραμμή των αδερφών.

Αχ τι όμορφη που είναι η μιζέρια των διοικητικών

Μίζερος 13…

Σε αγαπήσαμε πολύ μας αγάπησες περισσότερο…

( τα πνευματικά δικαιώματα της 1ής φότο ανήκουν στον 4iminister)

Οι παρακάτω δηλώσεις ανήκουν στην αρχηγό του γυναικείου βόλλευ του Παναθηναϊκού. Η ανάγνωση τους μπορεί να προσφέρει κατανόηση περί αρκετών ζητημάτων που προσπαθώ να μεταδώσω σε νεαρούς Παναθηναϊκούς. Το κυριότερο είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι πάνω από όλα αθλητικός όμιλος, και υπάρχουν αρκετοί αθλητές που είναι άρρωστοι με το τριφυλλάκι όπως εμείς οι οπαδοί του αλλά δεν τυγχάνουν κάποιας αναγνώρισης. Ελπίζω να ανοίξει ορίζοντες σε φίλαθλους μόνο της μπάλας. Οι δηλώσεις έγιναν με αφορμή την αποχώρηση της από την ενεργό δράση…Αντίο Ρούξι, είσαι ο γυναικείος Αλβέρτης για εμάς….

Και ένα βίντεο που βρήκα και με συγκίνησε: http://www.youtube.com/watch?v=Bqw02eFOPhY&feature=related

«Έπαιξα 25 χρόνια βόλεϊ αλλά θυμάμαι μόνο τα τελευταία 7, γιατί αυτά που έζησα σε αυτά τα 7 χρόνια τον ΠΑΟ δεν συγκρίνονται με τα υπόλοιπα 18 που έπαιζα σε άλλες ομάδες.

Ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας και αν αγωνιστώ με το τριφύλλι στο στήθος. Το έχω ξαναπεί ότι δεν γεννήθηκα Παναθηναϊκός αλλά έγινα στην πορεία επειδή με έκανε ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσαν γυρίσω τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα είναι να ερχόμουν πολύ πιο νωρίς στον ΠΑΟ, αλλά τελικά όσα χρόνια και αν αγωνίζεσαι σε αυτήν την ομάδα και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ποτέ αρκετά.

Ευχαριστώ όλους τους Παναθηναϊκούς για τις μοναδικές στιγμές που μου έχουν προσφέρει, οι οποίες με έχουν στιγματίσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να είστε σίγουροι, ότι έδωσα ότι έχει και δεν είχα σε αυτήν την ομάδα, αλλά όσα και να έδωσα, δεν είναι ποτέ αρκετά, γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιος.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Βασίλη Πιστιόλη γιατί αυτός με έφερε στον Παναθηναϊκό, στάθηκε σε αυτήν την ομάδα και δίπλα μας όσο κανείς άλλος, ακόμη και σε στιγμές δύσκολες για την ομάδα μας. Γιατί είχε την υπομονή, την επιμονή και τον τρόπο να μας περάσει την νοοτροπία του νικητή και γιατί πάντα πίστευε σε εμάς.

Επίσης θα ήθελαν α ευχαριστήσω τον κύριο Θανάση Γιαννακόπουλο, χωρίς τον οποίο δεν θα μπορούσαμε ούτε να φτάσουμε, ούτε να μείνουμε στην κορυφή. Είναι σπάνιος άνθρωπος και ας μην ξεχάσουμε, ότι όλα αυτά που έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει είναι καθαρά και μόνο από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό.

Να ευχαριστήσω τις συμπαίκτριές μου και όλα τα προπονητικά τιμ που είχα αυτά τα 7 χρόνια, για όλα αυτά που έχουμε ζήσει και έχουμε περάσει μαζί και για το ότι με βοήθησαν να κλείσω την καριέρα μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που ούτε καν είχα ονειρευτεί.

Και τέλος αλλά κάθε άλλο πάρα τελευταίο θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κόσμο του Παναθηναϊκό, που μου χάρισε 7 ανεπανάληπτα χρόνια, τα οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα άλλο στον κόσμο. Έχουμε ζήσει χαρές και λύπες, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού και τελικά καταφέραμε να βγούμε όλοι νικητές και να χτίσουμε μια σχέση μεταξύ μας, που σπανίζει στις ημέρες μας. Να τους ευχαριστήσω που με έμαθαν τι σημαίνει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ , μου έμαθα να εκτιμώ και να σέβομαι την ιστορία 102 χρόνων αυτού του τεράστιου συλλόγου.

Δυστυχώς για όλους τους αθλητές έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποχωρήσουμε και να δώσουμε τόπο στα νιάτα, να συνεχίσουν αυτό που οι ίδιοι ξεκινήσαμε. Ευτυχώς όμως που όλα αυτά τελειώνουν με ένα τόσο όμορφο τρόπο, στον Παναθηναϊκό που τελικά έγινε η ομάδα της καρδιάς μου.

Τελικά αν κάποιος με ρωτήσει αν είναι ευλογία ή κατάρα όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 7 χρόνια δεν ξέρω τι να απαντήσω. Είναι ευλογία που φόρεσα το τριφύλλι στην καρδιά. Και κατάρα γιατί πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να το υπηρετώ. Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και μικρό, αλλά δεν βρίσκω άλλα λόγια»…
Ρούξι Ντουμιτρέσκου.

Είναι μόνο η αρχή…

Σήμερα σκόπευα να γράψω κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό μου περί των διοικητικών, επειδή αναμένεται εβδομάδα εξελίξεων, όπου κατά κύριο λόγω θα βασιζόντουσαν στην απόλυση Βασιλαρά. Όμως η εξέλιξη της πορείας με τον θάνατο των τριών εργαζομένων της marfin δεν με αφήνει να αναλωθώ σε αυτά.

Όταν καίγεται ο καναπές σου αναμφίβολα θα σηκωθείς, έτσι λοιπόν και ο Ελληνικός λαός που τόσο καιρό τον έκλεβε το κράτος, όπως και ο ίδιος έπραττε το ίδιο σε αυτό, και με την σειρά του το κράτος έκλεβε την Ευρωπαϊκή Ένωση ξύπνησε.

Το ΔΝΤ, το οποίο έφερε τα νέα μέτρα τον ανάγκασαν να ασχοληθεί με τα κοινά, να πει «και τώρα τι?». Όσο καιρό τα ΜΜΕ μίλαγαν για κρίση πανικόβαλαν πρόσκαιρα τον πολίτη, όμως τώρα που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα νιώθει πως πρέπει να αντιδράσει.

Κάθε πρώτη φορά και δύσκολη, έτσι λοιπόν για τους περισσότερους όπου αντιδρούν τώρα είναι λογικό να αντιδρούν πανικοβλημένοι. Ειδικά σε μια χωρά που δεν υπάρχει κοινωνικός ιστός, ο πανικός δημιουργεί διάφορα ερωτήματα όπως «τελικά όντως οι κουκουλοφόροι είναι αυτά τα «κωλόπαιδα», «τελικά έπρεπε να απολυθεί ο γιός μου και να κατέβω σε μια πορεία ώστε να διακρίνω την αγριότητα των ΜΑΤ?».

Δυστυχώς οι επόμενες πορείες θα είναι χειρότερες, για τον παραπάνω λόγο, είμαι σχεδόν βέβαιος,

Για τον θάνατο των τριών εργαζομένων να πω συλλυπητήρια στις οικογένειες τους.

Υπάρχει όμως background στην υπόθεση ή πρέπει να δεχτούμε πως απλά ήταν μια έκρηξη βίας αυτός ο εμπρησμός?. Έγραφα όταν βγήκε στην βουλή ο φάκελος με τους στημένους αγώνες περί αποπροσανατολισμού του λαού, και θυμήθηκα και τότε τις Τζούλιες και τις τουρκικές κορβέτες όταν τα σενάρια περί ΔΝΤ είχαν φουντώσει.

Επειδή όσοι με διαβάζετε ξέρετε πως ασχολούμαι πάντα με το παρασκήνιο μιας κατάστασης και δεν πείθομαι από τα επιφανειακά της, ίσως αυτός ο εμπρησμός (γνώριζε ο υπεύθυνος πως βρισκόντουσαν μέσα άτομα), να μην ήταν και τόσο «καταλάθος». Είπαμε πως ο αποπροσανατολισμός αποτελεί αρχαίο όπλο της εξουσίας…τροφή για σκέψη…

Περί φιέστας, αλλά και στησιμάτων…

Χθες όσοι βρέθηκαν αλλά και όσοι είδαν ξέρουν πως η φιέστα ήταν αυτό που λέμε «γεμάτη»!. Ούτε καμία Πιερίδη ούτε καμια Τάμτα έφερε ο φάδερ, και γενικά απέφυγε το καραγκιοζιλίκι.

Το βασικό αυτής της γιορτής όμως ήταν άλλο. Ήταν πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα πως η χθεσινή γιορτή αποτέλεσε σύνδεσμο του παλαιού με του νέου Παναθηναϊκού. Ήταν σημαντικό διότι, όταν είσαι στην φάπα από τον γαυρίκιο 13 χρόνια, ξεχνάει ο κόσμος πόση μεγάλη ομάδα υπήρξε ο ΠΑΟ και αμφιβάλει… όταν όμως χθες είδαν οι Πατεράδες όλους τους θρύλους του Παναθηναϊκού τους, τους έδειχναν με τόση χαρά στα παιδιά τους, δίνοντας και στα μικρά να καταλάβουν το μέγεθος αυτού του συλλόγου. Ήταν πραγματικά ευτύχημα η παρεύρεση τόσων πιτσιρικιών στο γήπεδο, ελπίζω η νέα γενιά να αποκτήσει άλλη νοοτροπία, και να ξεφύγει από την τόση μιζέρια που κουβαλά ο λάος του ΠΑΟ…

Στα αξιοσημείωτα της γιορτής τώρα, ο Παύλος λέει είπε πως δεν βρίσκει λόγω να ΜΗΝ είναι ενωμένος ο Παο. Σημαντικό. Ο Θανάσης απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο οπαδός είναι, πηγαίνοντας μπροστά από το πέταλο της 13 πραγματικά λυσσασμένος κρατώντας την κούπα…Κάτι επίσης σημαντικό που δεν γράφτηκε, η 13 δεν ξέχασε τον αγαπημένο μας Γιάννη Κυράστα. Το σύνθημα «η κούπα αυτή θα φτάσει στα άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα» τραγουδήθηκε αλλά δεν ακούστηκε...

Ακόμα δεν ξεχάστηκε ο Τέντας, το «Χενκ Τεν Κάτε οε οε οε» βγήκε από πολλά στόματα(είδες κύριε 4iminister!). Κάτι άλλο αξιοσημείωτο δεν νομίζω πως υπήρξε, πραγματικά όμως όταν είδα τις μπαλιές του Ζέκο, συνειδητοποίησα πόσο μας λείπει ένας τέτοιος παίκτης…

Φεύγω από την φιέστα και πάω στην Ευρώπη. Επειδή μόλις γίνετε ένα περίεργο αποτέλεσμα στην Ελλάδα, βγαίνουν όλοι οι ΑΡΔ αγανακτισμένοι και μας λένε πόσο υποανάπτυκτη ποδοσφαιρικά χώρα ήμαστε , ας δούμε λίγο δυο μεγάλα ματς που έκριναν τίτλους.

Λάτσιο-Ιντερ: σε περίπτωση γκέλας της Ιντερ η Ρόμα πέρναγε πρώτη στην βαθμολογία, και με δυο αγωνιστικές να παραμένουν δίχως ντέρμπι χριζόταν φαβορί για το σκουντέτο. Οι οπαδοί της Λάτσιο, κρέμασαν στην προπόνηση της ομάδος αφίσες με τον Τότι όπου χειρονομούσε στους Λατσιάλι στον πρώτο γύρο. Στο γήπεδο βρέθηκαν 30.000 άτομα, όπου όποτε έβγαινε η ομάδα τους στην επίθεση γιούχαραν. Ακόμα, όταν έβαλε τα γκολ η Ίντερ πανηγύρισαν σαν τα έβαλε η Λάτσιο… Για αυτό ο καλός μου Ζοσέ έφυγε για τα αποδυτήρια πριν λήξει το ημιχρόνιο…

Και επειδή θα μου πει κάποιος, έλα μωρέ Ιταλία είναι, una fatsa una ratsa…. Για να πάμε και στα Αγγλάκια.

Λιβερπουλ-Τσέλσι: η Τσέλσι ήθελε πάση θυσία την νίκη ώστε να καπαρώσει την πρώτη θέση για την τελευταία αγωνιστική και να είναι 99% πρωταθλήτρια. Η ανταγωνίστρια της Τσέλσι, Μαντσεστερ, έχει 18 πρωταθλήματα, όσα η Λίβερπουλ, λέτε η Λίβερπουύλιανς να άφηναν τους μισητούς Μαντσεστεριανούς να τους περνούσαν?.

Τελικά με μια μπαλιά του Τζέραρντ! Στον Ντρογκμπά η Τσέλσι άνοιξε το σκορ και πήρε σχετικά εύκολα την νίκη…

Τελικά πολλές ομάδες παίζουν για την Ιστορία τους. Το θέμα είναι τι προτάσσει η κάθε ιστορία κάθε ομάδος. Τέτοια παιχνίδια δίνονται για το καλό της ομάδος, και όχι για κάποια λεφτά….πρέπει κάποιοι να κατανοήσουν την διαφορά, και να μην μιλάνε για παντελώς αδιάφθορα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.